Kort geleden was ik exact even oud als Elvis was op zijn
sterfdag. Ik rekende dat uit op precies die dag. Te toevallig om te verzinnen,
hetgeen bewijst dat het echt zo is. Het was bijna carnaval, en ik kon mijn
Elvispak (de Black Pyramid jumpsuit, ze hebben namen en er zijn sites van), schitterend
gemaakt door mijn vrouw, weer uit de kast trekken. Elvis loopt als een rode
draad door mijn leven. Als jonge tiener was ik al fan. En ook toen ik me door de puberteit worstelde was hij er altijd, als vanzelfsprekend. De rode draad is al een tijdje
onaangeroerd. De laatste keer dat ik een concert keek of een plaat opzette, is
alweer even geleden. En nu ik ouder ben dan Elvis ooit was, is het de vraag of
ik de draad ooit nog weer oppak. Vaak vroeg ik me af wat Elvis deed, toen hij
zo oud was als ik. Vanaf nu is het antwoord altijd ‘dood zijn’.
Hoewel ik er me niet voor schaamde, liep ik op de middelbare
school niet te koop met Elvis. Langzamerhand merkte ik dat Elvisfan zijn in je
voordeel werkt als je het bijna onbenoemd laat. Of nog beter, als alleen
anderen het benoemen. Het gaf me, in tijden van Metallica en Madonna, iets mysterieus. Dat het meest autonome en
kunstzinnige meisje van de klas mijn liefde deelde, werkte behoorlijk in mijn
voordeel. Ik was meer van de vette en zij meer van de fitte Elvis. Zij was
onaantastbaar, ik dus ook. We werden vrienden en zijn het altijd gebleven.
Ze stuurde met de uitnodiging voor haar verjaardag een gifje
van een knipogende Elvis mee. Het was de fitte Elvis.
Daardoor was het alsof ze me zelf aankeek. Het was haar ultieme poging mij naar
Amsterdam te lokken omdat zij vermoedde dat het mij in de twee dagen die mij na
de uitnodiging restte, waarschijnlijk niet zou lukken mijn weekend zo in te
richten dat het tripje erin zou passen. Daar had ze gelijk in. Werkende vrouw,
geen oppas, bovendien was ik druk. Helaas. Ik moest het feest aan me voorbij
laten gaan. Daar kon geen knipogende Elvis iets aan doen.
Ik ben geen goede vriend. Beter gezegd, ik ben slecht in
vriendschappen. Ik bel nooit, app slechts terug en zeg regelmatig afspraken af.
Daar heb ik vaak een goede reden voor en soms een smoesje. Ik ben laks en neem
dingen voor vanzelfsprekend. Veel van mijn vrienden stammen uit de
middelbareschooltijd. Dat mijn vriendschappen al bijna 30 jaar de tand des
tijds doorstaan, is niet aan mij te danken. Toch, als we elkaar zien, is het altijd goed en lijkt het alsof we elkaar gisteren nog spraken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten